ชายม่านขาวบางพลิ้วตามแรงลมคือภาพแรกที่ลิลลาภาเห็นเมื่อลืมตา พอมองต่อไปเรื่อยๆ จึงเห็นว่าเป็นม่านของเตียงสี่เสาแบบโบราณขนาดใหญ่ คุ้นตาแต่แน่ใจว่าไม่ใช่ทั้งเตียงและห้องของเธอ เป็นห้องกว้างเพดานสูงที่เจือกลิ่นสดชื่นของป่า แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับโครงร่างสูงใหญ่ของผู้ที่ยืนพิงกรอบประตูระเบียงเปิดกว้าง ด้านหลังมองเห็นเทือกเขาตระหง่านเลือนรางในม่านหมอกขาวมัวหนาทึบ
ซาช่า… ปราสาทซูวารอฟ!
หญิงสาวลุกพรวดขึ้นจากที่นอนด้วยความทรงจำที่ระลึกได้ แล้วก็ต้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อขยับตัวไวไปจนหน้ามืด ร่างกายยังล้าอย่างแปลกๆ พยายามคิดว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่ทันเห็นอาการหันขวับกลับเข้ามาในห้องของอเล็กซิสที่ผละจากกรอบประตูระเบียงเข้ามาหา จนเขานั่งลงข้างกายแล้วรั้งร่างเธอเข้าไปพิงอกกว้างอย่างอ่อนโยน
“อย่าขยับไวนัก คุณจะเวียนหัวนะที่รัก”
“ฉันมาที่นี่ได้ยังไง…เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
ลิลลาภานึกทบทวน พอจำได้ว่าลงชื่อในเอกสารทางกฎหมายให้ซูวารอฟไปเรียบร้อยแล้วก็นิ่งขึง หัวใจเหมือนถูกบีบ มือสั่นพยายามจะขยับดันคนที่โอบกอดเธอไว้ออกไป พร้อมกับสะกดน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้บอกคนที่ยังเอาแต่โอบกอดเธอเอาไว้ไม่ยอมห่าง
“ปล่อยเถอะค่ะ แล้วก็หยุดเรียกฉันแบบนั้นเถอะนะคะ…เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว และคุณก็ไม่ควรเข้ามาในห้องส่วนตัวของฉัน แม้ว่าจะเป็นห้องในบ้านของคุณ”
อ้อมแขนแข็งแรงไม่มีทีท่าสะดุ้งสะเทือน และโดยที่ลิลลาภาไม่ทันได้เตรียมใจใบหน้าของอเล็กซิสก็โน้มลงมาจูบแล้วกระซิบที่ริมฝีปากอิ่ม
“คุณเป็นที่รักของผมเสมอ…ตลอดไปลิลลา”
จูบนั้นอาจแผ่วเบาราวปีกผีเสื้อและเร็วราวโฉบผ่าน ทว่าก็ยังทำให้ความคิดอ่านของลิลลาภาสับสน และเมื่อเบี่ยงตัวออกมาไม่ได้ สุดท้ายก็จำต้องซุกหน้าหนีอยู่ในอ้อมแขนที่ยืนกรานจะกักตัวเธอเอาไว้ พร้อมกับขอร้องเสียงเบาหวิว
“ซาช่า…อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”
อเล็กซิสกระชับร่างลิลลาภาแน่นขึ้นแล้วซบหน้านิ่งอยู่กับเรือนผมของเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมคลายพร้อมกับส่งถ้วยเครื่องดื่มสมุนไพรอุ่นๆ มาให้
“คุณต้องดื่มนี่”
แม้มือสั่นแต่ลิลลาภาก็ยังรีบรับถ้วยเครื่องดื่มมาถือไว้ ต้องการอะไรก็ได้มาขวางระหว่างเธอกับเขาไว้สักหน่อย สัมผัสอุ่นจากถ้วยสู่มือทำให้ค่อยๆ ผ่อนคลายขึ้น ครั้นพอลิ้นแตะได้ชิมรส ความรู้สึกสดชื่นอบอุ่นก็ซ่านทั่วร่างที่อ่อนเปลี้ย จนเรี่ยวแรงค่อยๆ คืนกลับมาอย่างรวดเร็วน่าอัศจรรย์
“ฝากขอบคุณอิริน่าด้วยนะคะ”
ลิลลาภาคืนถ้วยที่ไม่เหลือเครื่องดื่มสักหยดกลับไป เครื่องดื่มสมุนไพรที่ทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้ทำให้คิดว่าน่าจะมาจากผู้รักษาของซูวารอฟ จนได้ยินอเล็กซิสประท้วง
“ทำไมต้องขอบคุณคนอื่นในเมื่อผมต่างหากที่เป็นคนชง นี่เป็นเครื่องดื่มที่พ่อมักจะชงให้แม่ จากนี้…ผมจะชงให้คุณ”
แววตายามเอ่ยถึงบุพการีของเขาอ่อนโยน น้ำเสียงบ่งบอกว่าการได้ระลึกถึงความทรงจำเกี่ยวกับพวกท่านคือสิ่งล้ำค่า อเล็กซิสรักพวกท่านเหมือนที่ตัวเองเป็นที่รักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ลิลลาภาจำความผาสุกของครอบครัวเขาในยามอยู่พร้อมหน้าได้แม่นยำ ไม่ว่าจะเอาแต่ใจกับใครแค่ไหนก็ตาม แต่กับพวกท่าน อเล็กซิสจะเป็นเพียงลูกชายของพ่อแม่ที่เชื่อฟัง เคารพ ยิ้มง่ายและร่าเริง อะไรก็ตามหากเพื่อความสุขของพวกท่าน เขาจะทำโดยเฉพาะเพื่อผู้เป็นแม่ แม้เป็นสิ่งที่ขัดความต้องการของตัวเองอย่างที่สุดเช่นเรื่องที่ปล่อยเธอกลับประเทศไทยเมื่อเก้าเดือนก่อน
“คิดถึงพวกท่านนะคะ ไม่น่าเชื่อเลย…ว่าจะเสียพวกท่านไปแล้ว”
แววตาอเล็กซิสหม่นแสงวูบหนึ่ง ก่อนจะกลับมามั่นคงดังเดิม บอกเธอด้วยเสียงอ่อนโยน
“พวกท่านจะอยู่ในความเป็น ‘เรา’ ตราบที่เรายังระลึกถึง ท่านก็จะเป็นนิรันดร์”
ลิลลาภาถอนใจเบาๆ ก่อนจะเรียกหากระเป๋าถือของตัวเอง อเล็กซิสหยิบมาส่งให้จนถึงมือ มองเธอค้นหาอะไรอยู่ชั่วครู่แล้วก็ได้เห็นกล่องเปลือกไม้คุ้นตา
“ของคุณแม่ให้ฉันไว้…คืนนะคะ”
ความอาวรณ์ท้นขึ้นมา ลิลลาภาไม่กล้าแม้แต่จะเปิดฝาดูของที่อยู่ในนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แทบกลั้นใจเมื่ออเล็กซิสยอมรับมันคืนอย่างง่ายดายโดยดี
“ดีขึ้นไหม” ความสนใจของเขาเหมือนจะอยู่ที่เธอเท่านั้น น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความอาทรจนคนพยายามตัดใจจากเขาให้ได้น้ำตารื้น อยากบอกเขาให้หยุดอ่อนโยนกับเธอเสียทีแต่ก็ไม่ได้พูดออกมานอกจากรับคำสั้นๆ
“ค่ะ”
ไม่ว่าน้ำสมุนไพรของเขาจะทำจากอะไรก็ตาม มันให้กำลังเธอคืนกลับมาจนลิลลาภาแน่ใจ…หัวใจเธออาจสลาย แต่ร่างกายจะมีแรงเดินจากเขาไปอย่างแท้จริง
“คุณจะไม่ไปจากผม”
อเล็กซิสมองลึกเข้ามาในดวงตาของคนที่กำลังต่อสู้กับหัวใจตัวเองอย่างหนักหน่วง เชื่อว่าเห็นความรักเป็นเงาซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอนั้น และไม่ลังเลที่จะโน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากส่งความรู้สึกเว้าวอนมาเคล้าเคลีย ใช้สัมผัสทั้งหมดยื้อยุดหัวใจเธอไว้ให้อยู่กับเขา และไม่เปิดโอกาสให้คำปฏิเสธใดๆ ได้พ้นริมฝีปากอิ่มของเธอออกมา
รสจูบนั้นอ่อนโยนและอ่อนหวานจนลิลลาภาถอนสะอื้นยอมจำนน แม้แต่เสียงของความต้องการที่จะไปจากเขาก็ยังกระซิบว่าขอก่อน…ขอสัมผัสและรอยจูบจากเขาก่อน สองมือเลื่อนไปโอบรอบคอแกร่งเอาไว้ ขณะที่กลีบปากแย้มเปิดทางให้ลิ้นของเขาได้ซอนแทรกเรียกร้อง และพัดพาเธอเข้าไปในห้วงเสน่หาที่วาบหวาม
อเล็กซิสละริมฝีปากแสนหวานเพื่อจะได้พร่างจูบไปทั่วใบหน้าคนรัก ริมฝีปากอุ่นจัดระเรื่อยลงมาตามลำคอระหง มือสัมผัสเรือนร่างรั้งกดให้เธอบดเบียดเข้าหา ลิลลาภาแทบไม่รู้เลยว่าถูกประคองให้ลดตัวลงไปนอนบนเตียงจนแผ่นหลังแตะที่นอนลื่นนุ่ม ใต้ร่างกายกำยำที่เบียดแนบชิดจนไม่เหลือแม้ช่องว่างให้อากาศเคลื่อนผ่าน
“ซาช่า…”
“ผมรักคุณ คุณเป็นของผม เหมือนที่ผมเป็นของคุณเท่านั้นลิลลา” เสียงแหบพร่าหวานรัญจวน ดวงตาสีอำพันมองเธอเต็มไปด้วยไฟปรารถนา ความต้องการ…โหยกระหายชัดอยู่ในสายตาที่มองมาของเขา ลิลลาภาถึงไหวสะท้านไปทั้งร่าง สติที่เหลือเพียงน้อยนิดสั่งให้เธอรีบบอกออกไปก่อนที่จะไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจใดๆ เหลืออีกเลย
“เราไม่ควรทำแบบนี้” เสียงทักท้วงของเธอเบาหวิว แล้วลมหายใจก็ขาดห้วงเมื่อริมฝีปากของอเล็กซิสกลับมาครอบครองลมหายใจเธอไว้ มอบจูบยาวนานก่อนจะค่อยๆ ยอมหยัดตัวห่างออกมาด้วยท่าทางเสียดาย
“ใช่ที่รัก อย่างน้อยก็ตอนนี้”
ลิลลาภาเกือบรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งหากไม่เห็นไฟปรารถนาและความกระหายที่จะครอบครองเธอในดวงตาของอเล็กซิส แล้วใบหน้าก็แดงซ่านไม่กล้าสบตาเขาอีกต่อไป ทั้งกลัวอารมณ์ของตัวเองและอับอายที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เพริดไปกับสัมผัสเรียกร้องของเขาอย่างน่าอาย
เธอแทบจะยอมพลีกาย…ยอมเป็นของเขาถ้าเพียงแต่อเล็กซิสจะไม่หยุด ซึ่งมันไม่ถูกต้อง เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว
“อย่า…”
มือใหญ่ยึดปลายคางเธอไว้ให้หันกลับมามองเขา
“สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราคือเรื่องสวยงาม ไม่ใช่เรื่องน่าอาย นั่นเป็นวิถีของความรัก”
“แต่มันไม่ถูกต้อง เราไม่ใช่คู่หมั้นกันอีกแล้วนะคะ เราไม่ควร…”
“เราควรเป็นของกันและกัน” อเล็กซิสต่อประโยคที่ลิลลาภาไม่กล้าให้หลุดปาก มือละจากปลายคางไล้ไปทั่วกรอบใบหน้า แล้วพูดต่อมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งและมั่นคง
“ได้เวลาที่เราต้องคุยกันแล้วที่รัก ความยับยั้งชั่งใจของคุณในเรื่องระหว่างเราควรยุติเสียที”
“คุณหมายถึงอะไร เรื่องของเราอะไรคะ” ลิลลาถาถามคนที่ส่งมือมาประคองเธอลุก แม้เคลื่อนไหวตามแต่ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม
“เครื่องรางของคุณยายคุณ ยังสวมอยู่ใช่ไหม” แทนที่จะตอบ อเล็กซิสกับถามในสิ่งที่ลิลลาภาไม่คิดว่าเขาจะสนใจ เธอยกมือข้างที่ว่างแตะละอองตะวันผ่านเสื้อตรงหน้าอกพร้อมกับพยักหน้า
“ค่ะ ทำไมคะ”
“เครื่องรางของคุณยายคุณจะเป็นพยานให้ผม คุณจะได้รู้…เชื่อเสียทีว่าคุณเป็นคนเดียวในโลกใบนี้ที่จะปลอดภัยอย่างแท้จริงจากสิ่งที่คุณกลัว”
ลิลลาภาหน้าเสีย ทำท่าจะดึงมือคืนทว่าอเล็กซิสไม่ยอมง่ายๆ มือใหญ่แข็งแรงของเขายึดไว้มั่น ไม่ผ่อนปรนแต่ก็ไม่แข็งกระด้าง เหมือนปลอกเหล็กหุ้มด้วยกำมะหยี่เนื้อดีที่นุ่มนวล น้ำเสียงที่เอ่ยต่อมาอบอุ่นอย่างยากที่คนฟังจะแข็งขืนหรือคิดต้านทาน
“ไปกับผมเถอะที่รัก ถึงเวลาที่เราจะคุยกัน ทุกเรื่อง ทุกคำถามที่คุณอยากรู้และผมยังไม่ได้บอกคุณ รวมทั้งทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเรานับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะไม่มีการโกหก หลอกลวงหรือปกปิด ระหว่างเราจะมีแต่ความจริงเท่านั้น ผมอยากให้คุณเชื่อมั่นในตัวผม เหมือนที่ผมเชื่อในตัวคุณ เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน”
คำพูดที่ได้ยินแปร่งหู สีหน้าจริงจังและมือที่เกาะกุมเธอไว้ทำให้ลิลลาภาสังหรณ์ใจประหลาด วูบหนึ่งเธอคิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองในอาณาบริเวณของปราสาทซูวารอฟแห่งนี้ ความจริงที่เคยทำให้ตกใจแทบขาดสติจนต้องขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป
“คุณกำลังทำให้ฉันกลัว”
“ผมรักคุณ…คุณก็รู้ที่รัก ยึดอยู่กับความรู้สึกนี้ เชื่อมั่นในตัวผม คุณรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นใคร ผมอาจอันตรายต่อโลกทั้งใบแต่ไม่ใช่คุณ ผมรักคุณ ขอให้เชื่อว่ามีแต่คุณเท่านั้นที่จะปลอดภัยจากอสูรตนนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม” ดวงตาสีอำพันมองเธออย่างลึกซึ้งด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอ ไม่ว่าตัวตนเขาจะเป็นสิ่งใด
อสูร ใช่! เธอรู้ ที่ลิลลาภาวิ่งหนีเตลิดและอ้อนวอนขอจากไปครั้งก่อนก็เพราะรู้ ที่เขารักษาอาการบาดเจ็บของเธอได้ด้วยการสัมผัสหรือกระทั่งที่เธอเผลอเปรยกล่าวหาว่าเขาให้เวทย์มนตร์นั้น ไม่ใช่เพราะอเล็กซิสเป็นพ่อมดหรือผู้ที่มีเวทย์มนตร์ หากแต่คือหนึ่งในสายเลือดจากเผ่าพันธุ์โบราณที่แฝงตัวเป็นเงาในประวัติศาสตร์มนุษย์ เป็นทายาทสายตรงของผู้มีหน้าที่ยืนขวางระหว่างประตูนรกกับโลกใบนี้หลังสงครามล้างโลกในบรรพกาล สิ่งที่เรียกว่าปกรณัมโบราณเป็นเรื่องจริง
อเล็กซิส ซูวารอฟเป็นสายเลือดจอมอสูร!
ลิลลาภานิ่งขึงอยู่ในอ้อมแขนที่ไม่คาดฝัน ความอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วร่างกายสั่นสะท้าน หัวใจซึ่งเต้นรัวแรงด้วยความกลัวจากภัยที่ถึงแก่ชีวิตเมื่อครู่มายามนี้แผ่วจนแทบเป็นสะอื้น ตามองใบหน้าคมคร้ามราวรูปสัมฤทธิ์ฝีมือปฏิมากรเอกที่จัดแสดงในหอศิลป์ซึ่งกำลังก้มลงมาหาเหมือนไม่อยากเชื่อว่าเป็นความจริง
